Baraki - wioska Innych

Kiedy Tom również przytaknął, Ben oddalił się nieco.
Wystawiają mu się na tacy... Niegrzecznie byłoby odmówić sobie takiej okazji.
Zauważył Annę.
- Jak się czuje dziecko? - zapytał, zbliżając się do niej.

Wbiegła do swojego mieszkania i skierowała się odrazu w stronę sypialni. Otwarła szafę i zaczęła wyrzucać z niej ubrania. W końcu, ściskając w dłoni czarną koszulkę i ciemnozielone spodnie, poszła do łazienki. Gotowa i ubrana wyszła z niej i wybiegła na zewnątrz.

- Dziecko czuje się dobrze, tylko nie daje mi się wyspać. - Spojrzała na niego.

Ben uśmiechnął się krótko.
- Jak go nazwiesz?

- Ja? Ja mam go nazwać...? Przecież... Jeszcze nad tym nie myślałam. - Zdobyła się na nieśmiały uśmiech.

- Jestem pewien, że coś wymyślisz. - odparł. - Wybacz, muszę cię teraz opuścić. - dodał na widok Megan, wybiegającej z mieszkania.
Zostawił Annę samą i zbliżył się do drugiej dziewczyny.
- Jesteś gotowa, Megan?

W odpowiedzi skinęła jedynie potwierdzająco głową. Wyjęła z kieszeni spodni materiałową gumke i zaczęła oplatać ją wokół chwyconej garści włosów. Z tyłu jej głowy powstał zwyczajny kucyk. Opuściła dłonie i spojrzała pytająco na Bena, czekając na dalsze instrukcje.

Tom podbiegł do nich, zanim Ben zdążył cokolwiek powiedzieć. Trzymał w ręce krótkofalówki. Wręczył jedną Linusowi.
- Jak tylko odbiją od brzegu, dam wam znać. - zaczął Ben, spoglądając na nasłuchującą Megan. - Od razu wypłyniecie. Kiedy schwytacie dwójkę rozbitków przyprowadzicie ich do Stacji Płomień. Będę tam na was czekał. Tom, zabrałeś broń?
Tom przytaknął.
- Dobrze. - przerwał na chwilę. - Żadnych gierek, żadnych niespodzianek... Ruszajcie.

****

Kiedy Megan i Tom zniknęli w zaroślach, Ben udał się do domu Johnsona, by wysłać go na przeszpiegi do rozbitków.
Chwilę potem usiadł na ganku swojego mieszkania i po raz kolejny przeanalizował plan.

Po całym zamieszaniu Anna postanowiła udać się do swojego domu.
Spokojnym krokiem weszła na ganek.
Po chwili odezwało się dziwne uczucie, że coś jest nie tak.
Przyspieszyła kroku.
Jestem pewna, że zamykałam drzwi.
Podeszła do drzwi, uchyliła się bez oporu.

Spanikowana wbiegła do mieszkania. Wiedziała co jest nie tak.
Nie było słychać dziecka, nie było słychać nić.
Zdenerwonana przeszukała wszystkie pokoje. Znalazła tylko porozwalane byle jak rzeczy, jakby ktoś szukał jeszcze czegoś.
Zawiodłam
Czując nóż na garce i wzrastającą panikię, udała się do domu Bena.
Była bardzo blada, trzęsącym się głosem oznajmiła.
- Dziecko zniknęło...

- Co? - Ben wpatrywał się w Annę wzrokiem chłodniejszym niż kiedykolwiek.

- Ja... Wyszłam na chwile, zamknęłam drzwi na klucz. Sprawdzałam nawet kilka razy. Była zamknięłe...- Głos drżał jej coraz bardziej. - Kiedy przyszłam drzwi były otwarte... Dziecka nie było...

- Jedyne co miałaś zrobić, to trzymać je na oku. - przewiesił przez ramię torbę i wybiegł z domu. Anna szła pospiesznie zaraz za nim.
- Jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć?

- Wybacz mi , Ben... Co masz na myśli mówiąc 'Jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć?' Podejrzewasz mnie o coś?

- Nie wiem, Anno. A powinienem? - spojrzał na nią z zapytaniem.

- Nie wiem do czego zmierzasz. Ja nie mam nic do ukrycia.