Akwarium

W tym budynku znajdował się pokój z monitoringiem, oraz kilka pustych pomieszczeń...

- Ruszaj się. - Powiedziała głośno w jego stronę. Doszli do schoronu. - Będziesz tutaj czekał. - Mruknęła i zamknęła go w Akwarium. Nie miał szans na ucieczke.
Ruszyła w stronę klateg, aby powiedzieć Benowi, że Jack został zamknięły. W połowie drogi znów dopadł ją ból głowy.
Proszę, tylko nie teraz...
Zatrzymała się. Opadła dłowę o zimną powierzchnie.
W uszach znów rozbrzniał jej cichy, dziecięcy śmiech.
Traciła kontatk z otoczeniem.
Nie czuła już nic..
Straciła przytomność.
Z hałasem upadła na podłogę.

- Ann, jesteś tam? Tak mi się wydawało, że cię... Co do...? - zza rogu korytarza wyłonił się Goodwin. Na widok nieprzytomnej Anny, podbiegł do niej i złapał za ramię, lekko nim szamocząc.
- Anno, wszystko gra? - sprawdził puls. Wszystko w normie. - Anno?

Nie odpowiedziała, myślami była daleko stąd. Bardzo daleko...
Widziała swoje przedszkole. Dom, dzieciństwo.
Matkę, ojca...
Była szczęśliwa.
Nie chciała wracać. Chciałam tam zostać, już na zawsze...

Rytm serca był coraz wojniejszy.
Aż... Ustał...

Cera Anny raptownie zbladła. Twarz nabrała chłodnego wyrazu twarzy.
- Kur... - Goodwin rozejrzał się nerwowo, jakby chciał znaleźć kogoś kto mógłby mu pomóc. Nie był zbyt dobry z pierwszej pomocy. Zamknął oczy i zebrał myśli. Położył dłonie nad piersią Anny i nabrał głębokiego oddechu. - Spokojnie... To szło jakoś tak... Raz, dwa, trzy... - mamrotał, próbując "zreanimować" dziewczynę.

Anno... Anno, obudź się... Anno... Anno...
Rozbrzmiał jej w uszach cichy głos... - Anno, wstawaj...
- Mama? - Odpowiedzia dziewczynka.
- Tak,kochanie, to ja...

Jej ręką bezładanie opadła.
Zagłębiała się coraz dalej w przeszłość.

Goodwin zamknął oczy i kontynuował reanimację.

- Ale, mamo co ty tu robisz? - Dziecięciolatka wstała z łóżka i spojrzała na matkę.
- Czekałam na ciebie...

Mimo usilnych prób Goodwina Anna nadal pozostawała 'nieobecna'.

W końcu się poddał. Usiadł na ziemi i oparł się o ścianę.
- Nie sądzę, żeby Ben się tym zmartwił, ale też nie sądzę by był z tego powodu szczególnie zadowolony. - mruknął. - Osobiście nic do ciebie nie miałem. - dodał, zerkając na Annę.

Powoli ruszyła w stronę drzwi i znalazła się w ciemnym korytarzu.
-Przytulne miejsce. - Mruknęła z ironią, idąc wzdłuż ściany.

Pomacał prawą część ściany i nacisnął przycisk. Halogenowe lampy, ciągnące się wzdłuż korytarza zaświeciły się.
- I stała się jasność. - mruknął. - Prosto i w prawo. - poinformował po chwili, widząc pytający wzrok Megan.

-Już wolałam, kiedy było ciemno. - Powiedziała, spoglądając z odrazą na brudne i wilgotne ściany. -Nie odprowadzisz mnie?

Przez chwilę stał w milczeniu z nieobecnym spojrzeniem.
- Mogę. - powiedział w końcu i uśmiechnął się. - Chodźmy. - udał się w wyznaczonym kierunku. - Wypicie porannej kawy na świeżym powietrzu będzie teraz bardziej złożoną czynnością niż kiedyś. Bardzo nad tym ubolewam.

-Zawsze myślałam, że wolisz herbatę. - Uśmiechnęła się lekko, spoglądając na mężczyznę. -W dodatku, zawsze można wyjść na zewnątrz z kubkiem w dłoni.

- Nie, to już nie to samo. - wzruszył ramionami. - Kawa z widokiem na budzące się baraki smakuje całkiem inaczej.