Morze

Jak tylko łódź obiła się o brzeg Megan odrazu wyskoczyła z niej, lądując na mokrym piasku.
-Mam dość. - Jęknęła kładąc dłoń na brzuchu. Czuła się fatalnie.

Tom stanął pewnie na brzegu, po czym spojrzał w niebo:
- Megan... - zaczął, nie odwracając głowy. - Czujesz? Zerwał się spory wiatr. Jeśli by mnie ktoś spytał, to powiedziałbym, że wypłyną jeszcze tej nocy...

-Możemy płynąć dalej... Zachwile... - Urwała, zasłaniąc usta ręką. Z każdą sekundą czuła się jeszcze gorzej. Uklęknęła na piasku i zaczęła głęboko oddychać.
-Pieprzona choroba morska! - Krzyknęła zaciskając powieki.

- Megan? Tom? Słyszycie mnie? Rozbitkowie właśnie wypłynęli! Ruszajcie!

Odwróciła się w stronę Toma, stojącego przy brzegu. Trzymał w dłoni krótkofalówkę.
-Miałeś rację. Postanowiłeś zabawić się w medium? - Podniosła się z piasku i podbiegła do motorówki. Wspięła się po metalowej drabince i stanęła na pokładzie.

Tom bez słowa wskoczył na łódź i pospiesznie odpalił silnik.
- Odbezpiecz broń, Megan. I pomyśl na zapas co z nimi zrobimy, jak już staną na naszym pokładzie! - krzyknął.

-Przywiążemy ich do barierki. - Odpowiedziała wzruszając ramionami. -Chyba masz jakieś liny?

- W tamtym pudełku. - Tom wskazał na niewielkie plastikowe pudło.

Uklęknęła na metalowej podłodze i otworzyła pudełko.
-Trzeba było odplątać. - Mruknęła biorąc do ręki ogromny węzeł długiej liny.

W pewnym momencie Tom zatrzymał motorówkę.
- Tu powinno być dobrze. Zaczekamy na nich.
Wyjął z pudełka sztuczną brodę i przykleił ją do twarzy:
- Nienawidzę nosić tego cholerstwa. Swędzi jak wszystkie diabli. - zaklął - Pamiętaj, Megan... Żadnych rozmów. Ostatnio Ben jest dosyć nerwowy. Nie chcę żebyśmy schrzanili tą akcję.

-Spokojnie Tom. Wszystko będzie dobrze. - Obrzuciła go wzrokiem pełnym rozbawienia. -Do twarzy Ci z tym. - Dodała z drwiną.

- Bawi cię ta cała sytuacja, Meg? - Tom popatrzył na dziewczynę z lekką złością.
Poprawił brodę.
- Sprawdź wszystko jeszcze raz... Na pewno wszystko gotowe?
Mężczyzna wydawał się być bardzo poddenerwowany

-Nie sytuacja mnie bawi. Wyłącznie widok Ciebie z tą uroczą bródką. - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu ściskając w dłoni linę. Szarpnęła za jej drugi koniec i odplątała. -Tak, wszystko gotowe.

- Chyba już wystarczająco się oddalili... Jak myślisz Megan? - nie wytrzymał w końcu Tom.

-Minęło wiele czasu od wiadomości Bena. - Stwierdziła, przerzucając przez ramię linę. -Najlepiej będzie, kiedy to najpierw Ciebie zobaczą rozbitków, kiedy wreszcie na nich natrafimy.