Dżungla - wyprawa

Kiedy spotkał Megan, rzucił jedynie krótkie: "za mną" i ruszył w kierunku dżungli. Stawiał szybkie i pewne kroki. Praktycznie nie zwracał uwagi na towarzyszkę podróży.

Poprawiła torbę i ruszyła za nim.
-Może wreszcie powiesz mi, co to za wyprawa?

- Wszystko w swoim czasie, Megan. - odpowiedział bez nuty jakichkolwiek emocji. - Idziemy do Mikhail'a i tyle powinno ci teraz wystarczyć. Zapewne zdajesz sobie sprawę, że Stacja, do której się kierujemy leży spory kawałek stąd, więc możliwie oszczędzaj oddech i energię.
A w szczególności mój oddech i energię... Powoli padam z wyczerpania

Poczuła lekką złość, że nie może dowiedzieć się wszystkiego. W takich chwilach nienawidziła Bena. Zacisnęła palce na uchwycie torby i szła dalej w milczeniu, mijając drzewa.

Szli w milczeniu. Każdy pogrążał się we własnych myślach.
W końcu Ben zatrzymał się i usiadł na pobliskim pniu drzewa:
- Zrobimy krótki postój. - oznajmił. - Mamy za sobą większą połowę drogi.
Wyjął z torby butelkę z wodą i nabrał kilka haustów.

Zrzuciła z siebie ciążącą torbę i usiadła obok niego. Potarła dłońmi zmarznięte ramiona i wbiła wzrok w ziemię. Czuła lekkie zmęczenie, ale nie dawała tego po sobie poznać. Odgarnęła włosy za ucho, czekając aż ruszą dalej.

- To zadziwiające ile zrobi człowiek, by pokazać innym, że nie jest słaby i niepotrzebny. - na jego twarzy zawitał szyderczy uśmiech. Wpatrywał się w pobliskie zarośla.

-Nie jestem słaba. - Odpowiedziała bez żadnych emocji. Wstała i odrzuciła teatralnym ruchem włosy za siebie, po czym podniosła z ziemi torbę.
-W dodatku to Ty zarządziłeś postój, nie ja.

-Oczywiście, że nie jesteś, Megan. - Podniósł się i powrócił do tułaczki - Oczywiście, że nie...
Uśmiech na jego twarzy powiększył się.

W głębi siebie miała ochotę uderzyć go w twarz, na której widniał ten parszywy uśmiech, którego tak bardzo nie znosiła. Schowała dłonie do kieszeni spodni i zaczęła iść za nim. Nie mogła nic zrobić, to najbardziej ją denerwowało. Każde posunięcie, mogło prowadzić do poważnych konsekwencji. Przeraził ją sam fakt, co Ben zrobił z Karlem. Wzdrygnęła się, stawiając kolejne kroki.

Nagle przybiegł Richard i powiedział:
-Ben! Znależli ją. Jakiś koleś znalazł ją w dżungli i zaprowadził do obozu!

- Gdybym tego nie wiedział, siedziałbym teraz w domu, Richard. - Ben poświęcił przybyszowi jedynie krótkie, puste spojrzenie. - Podjąłem odpowiednie środki. Wracaj do obozu. Kiedy wróci Tom, powiedz mu , by wraz z resztą czekał na dalsze polecenia.

-Jakie środki?-powiedział Richard-przeceiż teraz już tam jest, więc nie ma szans na jej odzyskanie!
Po wzroku Bena Richard szybko zrozumiał, że nic mu do tego i poszedł do baraków.
[baraki]
[+retro Richarda 1]

Opuścił Stację jakąś godzinę temu.
Szedł bardzo powoli, wspierając się na długim, sękatym kiju, który znalazł obok siedziby Mikhail'a. Nie było powodu do pośpiechu.
Czas wydać Tomowi dalsze polecenia:
- Słysz mnie, Tom?
- Ben? - usłyszał w krótkofalówce.
- Jeśli nie wrócę przed zachodem słońca, wyślij kogoś do rozbitków z wiadomością, którą przekazałem ci wczorajszej nocy. Pamiętaj o ostrożności, bo z pewnością trzymają warty. Najrozsądniej byłoby zaatakować od strony morza. Nie będą się tego spodziewali.
- Co zamierzasz, Ben? Dlaczego mamy zażądać aż dwóch uciekinierek?
- Po prostu trzymaj się rozkazów, Tom.
Wyłączył walkie-talkie i przypiął je z powrotem do paska.
Podróż zajmie jeszcze trochę...

Ben zatrzymał się na rozległej polanie i spojrzał na niebo. Słońce zaczynało zachodzić. Zapewne któryś z jego ludzi wyruszył już w kierunku rozbitków.
Do obozu został jeszcze spory kawałek. Jednak narzuciłem sobie zbyt wolne tempo...
Podszedł do niewielkiego drzewa rosnącego niedaleko i usiadł na ziemi.
Spędzi tutaj noc...