Stacja Płomień

-Nie musisz. - Odpowiedziała cicho chowając broń za spodnie. Szarpnęła za klamkę i otworzyła drzwi. - Do zobaczenia. - rzuciła przez ramię i wyszła na zewnątrz.

Stał jeszcze chwilę, wpatrując się w puste drzwi, którymi wyszła Megan.
Nie obchodziło go co ją spotka...
Najważniejsze, aby dostarczyła im dziecko.
Dopił herbatę i zaczął się przygotowywać do powrotu do obozu.

[Dżungla - wyprawa]

Kiedy w końcu dotarli do Stacji, z nieba sączyła się mżawka.
Wszyscy zajęli miejsca w salonie.
Tylko Ben odłączył się od reszty i wszedł do niewielkiego pokoju. Musiał złapać trochę snu... Położył się na leżance i zamknął oczy, ściskając w dłoni krótkofalówkę.

***

Kilkadziesiąt minut później w walkie-talkie zabrzmiał głos spanikowanej Megan:
- Ben!
- Nie trać czasu, Megan - Ben nie czekał na wyjaśnienia. Wiedział o co chodzi. - Pamiętaj, biegnij tą samą trasą! Wysyłam w twoją stronę Toma i Mathewa.
Podniósł się i pospiesznie wyszedł z pokoju.
- Tom, Mathew! Już czas! - krzyknął.
Dwaj mężczyźni niemal natychmiast zerwali się z krzeseł i załadowali broń. Wybiegli ze Stacji.
- Ty zostajesz tutaj. - powiedział Ben, widząc zdezorientowaną Annę. - Na ciebie przyjdzie kolej później.

Jej oczom ukazała się stacja przypominającą zwykłą chatkę z dużą anteną na dachu. Odetchnęła z ulgą, czując radość. Uśmiechnęła się na widok krowy, stojącej w zagrodzie za domem. Spojrzała na chłopca, który się obudził. Wpatrywał się w nią swoimi błękitnymi oczami. Szybkim krokiem ruszyła w stronę drzwi.

Kiedy weszli do Stacji, Mathew położył sobie zimny okład na miejscu, w którym uderzył go Will. Tom poklepał Megan po plecach i usiadł na krześle, ocierając pot z czoła. Udało im się...

- Witam z powrotem, Megan. - powiedział chłodno Ben na widok słaniającej się na nogach dziewczyny.

Opadła na kanapę. Czuła silne zmęczenie i ból w nogach. W ramionach wciąż trzymała dziecko.
-Tyle afery o takie maleństwo. - Prychnęła kładąc je na kanapę. Ciszę w pomieszczeniu przerwał jego płacz.

- Anno. - zwrócił się do blondynki. - Poznaj swojego syna. Od dzisiaj wychowanie tego dziecka staje się twoim priorytetem. - dodał stanowczym i pozbawionym jakichkolwiek emocji tonem.
Tom wyrwał malca z rąk Megan i wręczył go zszokowanej Annie...

Wolnym krokiem powlekła się w stronę kuchni. Zaczęła przeglądać szafki w poszukiwaniu wody utlenionej. Chciała wreszcie porządnie zająć się swoją raną na czole. Chwyciła w dłoń białą buteleczką i kilka wacików. Nasączyła je wodą i oderwała opatrunek. Szybkim ruchem przystawiła watę do rany.
Ból spowodował, że z jej oczu poleciały łzy.
Uklęknęła na twardej ziemi i oparła się o nią dłońmi.

- Świetnie się spisałaś, Megan. - dziewczyna nawet się nie zorientowała, że Tom przez cały czas stał w drzwiach kuchni. - Skąd ... to... - wskazał ręką swoje czoło.

Podskoczyła lekko na dźwięk głosu Toma. Odwróciła się i spojrzała na niego.
-To? To wyniki charakteryzacji. - Warknęła, mocniej przyciskając watę.

Tom nie odpowiedział. Nie wiedział czy dziewczyna powiedziała prawdę, czy też po prostu zażartowała sobie z niego. Odwrócił się na pięcie:
- Na głos ci tego nie powie, ale jestem pewny, że docenia to co zrobiłaś. - rzekł i udał się do holu.

Odłożyła wacik i wrzuciła go do kosza.
-Jasne... - Mruknęła z ironią, kiedy mężczyzna wyszedł.

-Ale.. Ja... Nigdy... Nie... - Anna spojrzała na dziecko. - Ja nigdy nie wychowywałam dziecka, nie wiem jak... Proszę. Tylko nie ja...

Nie zwracał uwagi na sprzeciw dziewczyny.
- Z samego rana wracamy do obozu. - poinformował wszystkich.
Zorientował się, że Megan bacznie mu się przygląda. Zauważył wielkiego siniaka na jej czole. Odwrócił od niej głowę, by spojrzeć na wściekłego Mathewa, który od kilkunastu minut rzucał głośnymi przekleństwami:
- Jasna cholera! Widzicie to? WIDZICIE TO!? Rozwalił mi nos! Mogłem go zabić, jak Boga kocham! Mam nadzieję, że wykrwawi się tam na śmierć!