Bunkier

-Bronić się- powiedział stanowczo- nawet nie wiemy gdzie mieszkają by móc ich zaatakować.

Podniósł się powoli i podszedł do Pauliego, rozglądając się po twarzach pozostałych gości.
- A skąd mam pewność, że to wy nie jesteście jednymi z nich?

-Ponieważ gdyby tak było- zrobił pauzę dla efektu - już byś nie żył bracie, z tego co wiem on bardzo nie lubią DHARMY

- Och, co ty nie powiesz? - rozłożył ręce. - Za to ja kocham Dharmę. Namaste, miłego dnia. Powodzenia w waszej misji! - podszedł powoli do pancernych drzwi. - Daj mi swoje słowo, że użyjecie tej broni jedynie w celach defensywy.

-Przysięgam, na pamięć o mojej Matce- powiedział.

Powolnym ruchem wprowadził kod i otworzył drzwi.
- Mam nadzieję, że bardzo kochałeś swoją matkę, bracie.

-Ja za to przysięgam na grób mojej rodziny-powiedział mimo że drzwi były jużotwrate.Wszedł pierwszy do środka.To co tam zobaczył wprawiło go w zachwyt.

-Spójrzcie-powiedział wskazując na wnętrze pomieszczenia.Znajdowały się w nim kilka pistoletów,karabinów i strzelb.Pozatym była w nim masa amunicji.

Wziął do ręki pierwszy z brzegu karabin obejrzał go i odłożył podszedł do skrzynek z amunicją i zaczął szukać pasującej do jego pistoletu.
Najlepszą obroną jest atak

Wziął strzelbę i założył ją sobie na plecy.Wpierw jednak ją naładował.Wykorzystał moment gdy Atena i Paulie byli zajęci.Podszedł do Desmonda i powiedział cicho-

-Musisz mi pomóc,nauczysz mnie jak się zmienia kod.Obiecałem że nie będe atakować,jednak nie wiem co reszta rozbitków zrobi.Tylko tak możemy uniknąć rozlewu krwi.

- Nie musimy zmieniać kodu. Nikt inny go nie zna. - rozejrzał się. - 4 w prawo, 16 w lewo i 23 w prawo. Zapamiętasz?

-Jasne,dzięki.Obiecuję że postaram się uniknąć rozlewu krwi.-powiedział szeptem.

-Co zamierzasz teraz zrobić ?-spytał

- Na razie odpocznę, bracie... Będę czuwał przy przycisku. Rano porozmawiamy o tym, co dalej. - odparł Des i położył się na pobliskiej leżance.
Reszta rozbitków również postanowiła zaczerpnąć nieco odpoczynku.

Dzień: 19

Wcześnie rano, głośne pikanie wyrwało ze snu całą ekipę.
Desmonda nie było już w bunkrze. Na ekranie komputera wisiała mała karteczka z wiadomością: "4 8 15 16 23 42... Powodzenia."

Obudził się na kanapie.Wstał i podszedł do komputera.Przeczytał kartkę i usiadł przy komputerze.

Powodzenia,bracie

Wtedy zaczeło się odlicznainie.Spojrzał na zegar,pozostały mu 4 minuty.Odruchowo wpisał ciąg liczb i wcisnął klawisz.Spojrzał odruchowo na zegar który się zresetował.Uśmiechnął się pod nosem i poszedł po jakiś posiłek dla siebie.

Po chwili podszedł do śpiącego Pauliego i zabrał mu karabin.Zaniósł go do zbrojowni którą zamknął,za sobą.

-Tak będzie lepiej-szepnął

Obudził się. Zabrakło karabinu, na szczęście złodziej nie wziął pistoletu i amunicji która zabrał ze zbrojowni. Wbiegł do pomieszczenia z komputerem zobaczył kartkę, znalazł Willa
-Desmond uciekł i zabrał mi karabin! Do tego zamknął zbrojownie i nie możemy się dostać po broń, szlag by to trafił! - gorączkował się
Już było tak blisko, tak blisko

-To ja zabrałem ci karabin Paulie,a szyfr do zbrojowni znam również ja.Zostawiłem ci pistolet do obrony,jednak wizja ataku na innych przez to się oddali.Udało ci się go oszukać,jednak ja pamiętam naszą rozmowę w dzungli.Ja ci na to nie pozwolę-powiedział idąc w stronę kuchni