Stacja Płomień

-Zaraz, zaraz, już wszystko mi się pokręciło. Jesteś szpiegiem naszym, czy szpiegiem rozbitków. Przepraszam że zadaje takie głupie pyania, ale ja już naprawdę nic nie rozumiem.

- Ależ my niczego od ciebie nie oczekujemy, Ann. - rzucił chłodno.
Wstał z kanapy i udał się w stronę drzwi wyjściowych.
Stanął na schodkach nad siedzącą Megan. Dostrzegł krew sączącą się z jej rozciętej wargi. Wyjął z kieszeni czystą chustkę.
- Jeśli chcesz, możesz wracać do baraków, Megan. - oznajmił, podając jej kawałek materiału.

- Byłam szpiegiem , Mikhail. Szpiegiem, ani naszym , ani rozbitków.

-Nie. Zostanę tutaj. - Odparła nawet nie ruszając się.

- Mogę? - wskazał na miejsce obok Megan.

-Rozumiem.
-A dlaczego Ben cię nie lubi? Wiem że nikogo z nas nie lubi ale żeby aż tak?-szepnął

- Nie wiem , Mikhail. Nie wiem, ale chciałabym wiedzieć. Ty go dobrze znasz.

-Jasne. - Rzuciła, gniotąc między palcami materiałową chusteczkę. Uniosła ją wyżej i przyłożyła do lekko krwawiącej wargi.

-Tak jak mówiłem, Ben nikogo z nas nie lubi. Ale nie wiem dlaczego tak się zachowuje. Może stacił zbyt wcześnie kogoś bliskiego.

Zajął miejsce obok dziewczyny.
- Chyba przyda ci się odpoczynek. - zaczął. - Przez te kilka dni oberwałaś bardziej niż ja przez całe życie...

- Rozumiem go, Mikhail. Ale to nie powód aby kogoś tak trakować.

-Później pójdę się położyć. - Mruknęła wlepiając wzrok w chusteczkę. -Naprawdę nigdy nie byłeś pobity?

-Może gdy stracił kogoś teraz zachowuje się jak bezradne dziecko. Kiedyś nawet myślałem że jest psychopatą i pewnego dnia nas pozabija. Oby taki dzień nie nastąpił.

Uśmiechnął się i spojrzał na ogromnego siniaka na czole Megan:
- Z pewnością nie na taką skalę.

- Ben,nie jest psychopatą.Ma tylko taki charatker. - Uśmiechnęła się lekko po raz pierwszy od kilku godzin. - Wiem, jak to jest być samotnym.