Bunkier

Znalazł się przed jakąś ścianą pokrytą malowidłem. Obchodził napastnika i wtedy zobaczył go. Stał do niego tyłem i mierzył do Ateny. Podniósł lufę i ostrożnie ruszył w jego stronę.

Ujrzała skradającego się Pauliego.
By zagadać obcego powiedziała - Jacy my? O kogo Ci chodzi?

- Nie wiesz o czym mówię... - zawahał się. - To nie wy! Kim wy jesteście?

Był wystarczająco blisko, wymierzył w tył głowy nieznajomego i powiedział:
-rzuć broń. albo ci łeb odstrzelę.

-My jesteśmy rozbitkami,nasz samolot się rozbił-powiedział

Powoli odwrócił się za siebie i spojrzał na Pauliego. Zaklął pod nosem i powoli położył dłoń na podłodze. Już miał coś powiedzieć, kiedy w sali zabrzmiał odgłos donośnego pikania.
- Muszę podejść do komputera, bracie. - zawołał pospiesznie w stronę mężczyzny, który mierzył do niego z broni.

-żeby wezwać pomoc? Pójdę z tobą- powiedział mierzył do niego z pistoletu.

Z łatwością rozwiązał sznur.Wstał i podniósł swoją broń i pistolet nieznajomego.Swoją wycelował w człowieka drugą podał Atenie-Tylko bez numerów

- Musisz to nam powiedzieć kim jesteś i skąd tu sięwziąłeś- powiedziała
- Paulie nie dopuszczaj go do kompa, to może być jakaś ściema.

-Zobaczymy- powiedział spokojnie - no bracie ruszaj zrobić co musisz zrobić, ale pamiętaj że jak coś mi się nie spodoba zarobisz kulkę.

Nie czekając na dalsze instrukcje Pauliego odskoczył w bok i podbiegł do komputera. Pospiesznie wystukał coś na klawiaturze, po czym spojrzał na niewielką tablicę z cyframi, która pokazywała teraz 108.

-Co teraz zrobiłeś bracie ??-spytał

- O co chodzi z tym komputerem i licznikiem - spyatałą patrząc na tablice z cyframi.
- I kim ty jesteś do cholery - zmierzyła obcego wzrokiem, trzymając go na muszce.

Spojrzał na Willa z lekką ironią.
- Uratowałem świat. -prychnął.

Złapał obcego za kołnierz i podstawił pod ścianę, przyłożył mu lufę do czoła:
-Co zrobiłeś co to za zegar?! Jak wezwałeś posiłki to po tobie capiche?!