Baraki - wioska Innych

- Dziękuję, ze mi chcesz wyjaśnić. Przywykłam do tego, ze jak chcę się czegoś tu dowiedzieć to jestem zbywana - uśmiechnęła się smutno stawiając przed Anną talerz.
- Smacznego - powiedziała - Megan sprzątnęła twoje rzeczy zanim sie wprowadziłam. Gdzieś je zabrała. Powiedziałaś, ze każdy na wyspie ma jakieś moce. To dlatego jest ona taka niezwykła?

- Ja jestem taka od urodzenia, Lynette. Zanim doratłam na wyspę. Nie mam 'mocy'. Nazywam to darem, który ułatwia życie. Wyspa jest niezwykła ponieważ tutaj każdy odajdzie swoje szczęście. Przynajmniej ja tak uważam. Moje rzeczy Megan pewnie zabrała do siebie. Pewnie natknęłaś się już na moje 'bazgroły'?

- Tak - skinęła głową - gdy przeglądałam książki w biblioteczce. Swoją drogą, czytasz coś oprócz romansideł? - mrugnęła do dziewczyny okiem - To świetne prace Anno, naprawdę.

- Dzięki, chociaż raz ktoś powiedział,że widzi coś na tych rysunkach oprócz plan. Hmm, coś innego do czytania by się znalazło. A co? Nie lubisz romasnów? Czasem mam wrażenie,że jest bohaterką takiej książki.

- Na końcu zawsze jest happy end - zaśmiała się - i królewicz na białym koniu. Szkoda, ze w życiu nie jest tak pięknie.

- Oj, zawsze trzeba mieć nadzieje. A o moim królewiczu lepiej nie wspominać.Mam pytanko. Mogę skorzystać z łazienki? Chciałam się położyć spać.
Poszła szybko do łazienki. Około godziny moczyła się w wannie. Ubrała koszulę, którą znalazła dla niej Lynn.
-Prześpię się na kanapie. Dobranoc.
Kilka godzin leżała w ciemnościach przyglądając się grze cieni na suficie.
Gdyby ja była takim cieniem.
Zapadła w niespokojny sen.
Jutro czekał ją ważny dzień.
Dzień, który zadecyduje o jej życiu.

Nastał dzień, którego tak bardzo obawiała się Anna...

Dzień: 17

Lynette: 170XP
Ben: 170XP
Anna: 200XP

Annę obudził pierwszy promień słońca. Chciaż , praktycznie od kilku godzin już nie spała. Drzemała , wyczekując odgłosów otwieranych drzwi.
Wstała z kanapy , bardzo cicho, starając się nie obudzić Lyn.
Zjadła prowizoryczne śniadanie. Nerwy skutecznie odbierały jej apetyt.
Szybko skorzystała z łazienki, co jakiś czas nerwowo zerkając w okno. Szybko narzuciła na siebie spodnie zostawione dla niej przez Lyn. Zapinając ostatniu guzik koszuli usłyszła ruch przed drzwiami.
Podeszła, nasłuchując.

Wcześnie rano zbudziły go pierwsze odgłosy rozmów dochodzące z zewnątrz. No tak... Przesłuchanie Anny było tematem numer jeden na liście konwersacji. Nikt nie chciał czegokolwiek przegapić.
Powoli usiadł na łóżku i spojrzał na zegarek. Była 8:15... Spał ponad 12 godzin, a mimo tego czuł się, jakby przez całą noc nie zmrużył oka. Miał wrażenie, że porusza się, jak pod wodą... Choroba coraz bardziej go wycieńczała.
Podszedł do okna i uchylił je trochę, badając co dzieje się na placu. Większość ludzi niby przypadkiem ucinała sobie krótkie spacery po podwórzach, od czasu do czasu rzucając ciekawskie spojrzenia w kierunku mieszkania Anny.
Udał się do komody, wyjął z niej świeżą odzież, po czym skierował swoje kroki w kierunku łazienki.

Anna zauważyła ciekawskie spojrzenia ludzi. Gdy wyglądała przez okno ciekawscy przyspieszali kroku lub zajmowali się rozmową.
Takie zachowania jeszcze bardzie denerwowały Annę. Od kilku dni jej równowaga psychiczna była zachwiania. Miała nadzieję,że wszystko skończy się równie szybko jak się zaczęło.
Zmęczona czekaniem wyszła na dwór.

Nie obchodziło go dzisiejsze przesłuchanie. Jak co dzień rozpoczął dzień od gorącej kawy, którą pił w spokoju, siedząc na ławce przed swoim domem.
Całe to zamieszanie panujące na placu odbywało się z dala od niego. Wpatrywał się nieczule w daleki horyzont, wolny od jakichkolwiek myśli...

Gdy się przebudziła zauważyła, ze Anna już wstała. Szybko umyła się i bez śniadania wyszła na dwór. Na placu panowało spore zamieszanie. Lynn szukała wzrokiem Anny.

Tom przemierzał plac powolnym i ospałym krokiem. Kiedy znalazł Annę, siedzącą na ławce niedaleko domu Lynette, podszedł do niej i pochylił się:
- Już czas, Anno... - powiedział ze smutnym uśmiechem.

- Witaj Tom. Wiem, już czas. - Podniosła się z ławki. Poczuła dziwną uglę.
Co mam być to będzie.- Teraz poniosę konsekwencje swoich czynów.

- Udaj się do pokoju przesłuchań, Anno... - poinformował Tom. - Poczekaj tam chwilę. Zaraz dołączę do ciebie razem z Isabel.